Tip:
Highlight text to annotate it
X
پس یوسف از فرعونه ورجه شه کی
تمامه سرزمینه مصرَ بگرده.
تمامه هفت ساله فراوانی میأن،
سرزمینه مصر محصوله فراوانی بأورده.
او سالأنه میأن، یوسف فرمان دهه
همهیه محصولاته سراسره مصرَ
به انبارأنه شهرأن بأورید
تمامه محصوله انباره کونید.
یوسف تا تأنستی.
دریا کناره فورشه مأنستن گندمأنه انبار بوکوده.
هوطو کی
کسی نتأنستی اوشأنه بیشمأره.
پیش از اونکی ساله قحطی فَرسه،
یوسفِ زن دوتأ پسر اونهره به دنیا بأورده.
یوسف خو اوّلی زأکه منسی (یعنی فراموشی) نام بنَه.
بوگفته:
«چونکی خدا
تمامییه رنج و دوری از می پئر و می فامیله
از می یاد ببرده.»
اون خو دوّمی پسره افرایم نام بنَه (یعنی پوربار)
چونکی بوگفته:
«خدا مره می سرزمینه رنجه دورون پوربار بوکوده.»
هفت ساله فراوانی مصرِ دورون به آخر برسه.
هوطو کی یوسف پیشگویی بوکوده بو،
هفت سال قحطی بَمو.
تمامه سرزمینأنه دیگره دورونم قحطی بَمو بو.
ولی سرزمینه مصرِ دورون،
گندم انبارأنه دورون پور بو.
وختی کی تمامه مصرِ میأن قحطی بو،
مردم گندمه وستی شیدی فرعونه ورجه التماس کونیدی.
فرعونم تمامه مردمه بوگفته:
«بیشید یوسفِ ورجه هر چی شمره گه هوطو بوکونید.»
وختی کی سراسره کشوره مصر قحطی بو،
یوسف انبارأنه وأکوده
گندمأنه مصریأنه بوفوروخته
چونکی سراسره مصر پیله قحطی بو.
مردمه تمامییه سرزمینأنه دیگرم اَموییدی مصر
کی یوسفِ ورجه کی گندم بیهینید
چونکی تمامییه زمینه سر خوشکسالی بَمو بو.
وختی کی یعقوب بیشنَوسته مصرِ دورون گندم فراوانه،
خو زأکأنه بوگفته:
«چره اَیه به پا ایسهییدی
اَیتأ اویتأیه نیگاه کونیدی؟
بیشنَوستم کی مصرِ دورون گندم فراوانه.
بیشید اویه گندم بیهینید بأورید کی زنده بمأنیم نیمیریم.»
دهتأ از یوسفِ برأرأن راه دکفتیدی
بوشوییدی مصر کی گندم بیهینید.
ولی یعقوب
بنیامینَ کی یوسفِ برأره تنی بو اوشأنه اَمره اوسه نوکوده
چونکی ترس دأشتی اونه سرم بلا بأیه.
یعقوبِ پسرأنم از اوشأنی بید
کی گندمه وستی بَمو بید مصر.
وختی کی اونه برأرأنم فَرسهییدی،
یوسفِ جلو با احترام زانو بزهییدی
خوشأنه سره بیجیر بأوردیدی.
هطو کی یوسف خو برأرأنه بیده،
اوشأنه بشنأخته،
ولی وانمود بوکوده کی اوشأنه نشنأسه
تندی اَمره حرف زنه.
اوشأنه وَورسه:
«از کویه اَییدی؟»
اوشأنم جواب بدَییدی:
«از سرزمینه کنعان بَموییم کی گندم و خوراک بیهینیم.»
یوسف خو برأرأنه بشنأخته،
ولی اوشأن یوسفَ نشنأختیدی.
ولی یوسف
خوابأنی کی دربارهیه اوشأن بیده بو به یاد بأورده،
بوگفته:
«شومأن جاسوسیدی!
بَموییدی بیدینید کویه اَمی سرزمین بیدفاع ایسه.»
اوشأن جواب بدَییدی:
«نه، سرور!
اَمأن شیمی غلامأن بَموییم خوراکی بیهینیم.
اَمأن شیمی غلامأن دوازدهتأ برأریم.
ایتأ پئره پسریم کی سرزمینه کنعان زندگی کونه.
اَمی کوجه برأرم هسه اونه ورجه ایسه.
ایتأ از اَمی برأرأنم گوم و گوره بوسته.»
یوسف اوشأنه بوگفته:
«هَنه کی شمره بوگفتم، شومأن جاسوسیدی!
پس شمره اَطویی امتحان کونم:
به جانه فرعون قسم کی تا شیمی کوجه برأر اَیه نأیه،
ونألم از مصر بیشید.
اینفر از خودتأنه میأن اوسه کونید
بشه شیمی کوجه برأره بأوره اَیه.
اوشأنه دیگرم زندانه دورون ایسیدی
کی بفهمم حقیقته گفتن دریدی یا نه.
اگر هر چی بوگفتیدی حقیقت ندأره،
به جانه فرعون قسم کی جاسوسیدی.»
پس یوسف همهتأنه سه روز زندانی بوکوده.
روزِ سوّم اوشأنه بوگفته:
«هر چی شمره گم، انجام بدید کی زنده بمأنید،
چونکی من از خدا ترسم.
اگر شومأن مردأنه درستکاری ایسیدی،
اینفر از شیمی برأرأن زندانه دورون بِیسه.
اوشأنه دیگرم گندمأنه بار بزنید
ببرید شیمی فامیلأنهره کی بیخوراک نمأنید.
ولی شیمی کوجه برأره وا بأورید می ورجه
تا بفهمم شیمی حرفأن درسته و نیمیرید.»
همدیگره بوگفتیدی:
«یقین دأریم اَمی کوجه برأره اَمره بدی بوکودیم
چره کی اون خو جانه وستی اَمَره التماس کودی
اَمأن اونه پریشانییه بیدهییم
ولی اونه محل نوکودیم.
هَنه وستی ایسه کی اَ جور گرفتار بوبوستیم.»
رئوبین جواب بده:
«من شمره بوگفتم کی در حقه اون گناه نوکونید،
ولی شومأن گوش نوکودیدی!
هسه اونه خون دکفته اَمی گردن وا اونه جواب پس بدیم.»
اوشأن نأنستیدی کی یوسف اوشأنه حرفأنه فهمه.
یوسف پوشته کوده و گریه بوکوده.
وختی کی وأگردسته،
فرمان بده شَمعونَ بیگیرید.
اونه برأرأنه چشمه جلو دَوَدید.
بعد از اون، یوسف دستور بده:
«اوشأنه خورجینه گندمه اَمره پُره کونید!
هر کسه نقرهیه خودشه کیسه دورون بنید!
خوراکه سفرم اوشأنه فدید!»
اوشأنم گندمأنه بارِ خوشأنه الاغأن کونیدی راه دکفیدی.
غروب دم فَرسهییدی نخلستانه میأن کی شب اویه بِیسید.
ایتأ از اوشأن شه الاغه خوراک بده.
وختی خو کیسه وأکونه خو پوله نقرهیه او دورون دینه.
خو برأرأنه بوگفته:
«می پوله نقرهیه وأگردأنهییدی!
بیدینید! می کیسه دورون نَهه!»
از ترس اوشأنه دیله لرزه دکفته.
ترسان و لرزان همدیگره بوگفتیدی:
«اَن دِ چی بلایی ایسه کی خدا اَمی سر بأورده؟»